En olmadık yerde söylüyor şarkıyı güvercin, 

Bi soruya muhatap olmanın ağrısı çayımda şeker tadı oluveriyor

Bilmiyorlar koltuğun tepesinde elimde yarım şiirim seninle meşkimde bu vardı üzerimde

Soruyorlar ve anlamıyorlar anlatacakta değilim

Göğün sonsuzluğunu gönlümde çiçeklendirenim 

Senin seyrinde yanıyor içimin kandilleri

Yağ yurduma adınla 

Ak sesler biriktiriyorum

Özleminde...

Kurtuluş çağrısını kasetten söylüyor minare

Dört kollu dost ses veriyor çağrıya

Kanatlarında dilekçemi büyütüyor cıvıldayan yürekler

Birde gün sayımı

Ciğerlerine dünya karıştı diyor çiçekli kadınlar

Bilmiyorlar

Haydi, gecelim âlemden seyrinle 

Yüreğim kanat açıyor

Ruhuma hayat getirenin seyrinde

Ses götürmeyen postacı

Dil bilmez gece 

Kanat izleri şahit

Eşik, kaç kulaç 

Kayıp tıngırtı

Kopuk perde

Yön soran olursa

Baksın gönlündeki çehre ile 

Varsa başı kaldıracak göğe

Gözlerindeki huzurdan sorsun 

Neydi yansıma

Süzülen değil mi yeryüzüne

La diyor bulut

Ve rüzgâr ey cihanım 

Ruhumdan çekiyor beni

Sonsuza sana kavuşturuyor  

Güne birikmişsem 

Geceye söylemem

Kaybolmazsam şehirde

Duyurmaz kâtip sırrı

Arzuhalciye erken 

Kepenk sesine geç kalmadım 

Şimdi sus, tek ses Aşk

Bilinmez postacı nerden sayar adımı

Sahi nerde dilekçesi kanatlı 

Kaç arşın sevda adası 

Gölgesinde mi kokusu yaprağın 

Hangi dağın zirvesi 

Heybemde yok lügat

Deyiver kanatlı

Çiçeğim, sevgilim, hasretim 

Dilekçemin sırrı  

Kanat biliyoruz, sevda değmemiş girdaplara ve toprak kokuyor sesimiz 

Üstümdeki entariden kıymetsizlik akıyor raflarla dolu satılık yürekler arasında

Boğulmadan kaçıyorum sen dokunuyorsun başıma

Kaldırıp bakamıyorum gözlerine

Yüreğime kaçmış bir çıban sesine susuyorum

Yüreğimde çocuk şenliği

Avuçlarımda kavuşmanın hayali

Her yağmur tanesi

Aşkın ve özlemin nişanesi

Saklı cevherin yeryüzünde göründüğü yerdeyim

Şiirin yüreğime rap olduğu kaldırıma sualim

Bendeki şairlik sevdası sendeki şiir yağmurunda seni söylediğim

Yeniden doğduğum haldeyim

Saçları yıldızlar süslü bir kız ağladı hiç susmamaya 

Şehrin korkakları camlarda 

İrin yolları tıkalı sokaklarda yer altı kokular 

Son söz damlıyor abdesti bozuk çatıdan 

Gök yine kabarıyor lügatlarca

Aşkın gölgesinden kanat çarpıyor birkaçları 

Oyundan çağrılmış topraklar göğe gidiyor 

Merdiven çoktan hazır 

Hırsız kelimeler kahvaltı saatinden 

Jelatini sallıyor rüzgâr 

Eskiler kayboldular yeniler nerdeler 

Şehre gözleri yağdı bir kızın 

Köşede bir bilge nine 

Baharlar içine dönenlerin türküsü dudağında 

Ne razı yardıma ne duaya 

Değnek çalıyor kaldırımlara 

Kum saati içime doluyor çiçeğim 

Yurduma çivilenen rengin diyorum 

Sesine yakın perde aratmadan dört kollu haydiler besliyor 

Çekip sol cenahtan paslı yerleri senli yerlere bırakıyorum 

Hazır oysa bir kadeh içinde kir pas nasipsiz lügat

Sen yağıyorsun ya kevser oluyor yollarım 

Dakikadan az kalıyor artık 

Harman yerinden sesleniyor çekiç

Bırakmıyorum ihtimale

Kum saati seni seviyorum 

Gözlerinden okuyorum İbrahim 

Veresiye sözlerim 

Solda yeşil sağda mavi 

Üç çiçek bulduydum 

Üç hayal tan yeri 

Sonra tüm gönül keşfi 

Geçtim derken eşikte 

La sesi

Tam söylerken ince yeri 

Gökten düşüyor çiçek demi 

Beş kalmış beyler sırasından 

Şimdi okuyorum kalbime şiirimi 

Dört harf tek heceden ibaretken sesim 

Karışmaktan yapılmış yağmurlar getirmiştin 

Terazisi bozuk sokakların rengine çalan 

Hepsine isyan cebimde saklarken mendilini 

Vakitlerden haber verirdin 

El uzat

Dur 

Dön 

Söyle 

Neredesin

Orası ki notaları kalu bela 

Sokak başı bayat çay 

Tebalaya yazmışlar ismimi 

Yasak

Ki çağırdı beni nasılsa gece sabahı

Kapı önleri bayram çocukları 

Burası sahiden neresi

Kaçında yaşamın kum tanesi 

Bir akşam vakti 

Dilekçesiz çiçekli 

Rakamların uslanmaz öğrencisiydim 

Getirsem kurumuş bir dilek 

Sesinle 

Saymaklar kadar akıl kaldı 

Uçmaklar kadar gönül 

Ardiyelerim gizli dehliz 

Sorsak adresini daireden 

Olmaklar kadar…

Üç merdiven bir evet 

Çöküyor geceye ayrılık 

Çekiyor sesini benden sokaklar 

Göğü giydim desem 

Gelmişler kadar gidenleri de sayar mı peron 

Vaktiyse şayet 

Çocukluğum 

Gül kokan banktayım

Herkes kadar dinle beni İbrahim 

Bak can içreme 

Mandal tutarken yaprağı 

Çan çalmış ellerimden sor 

Hangi gün var üzerinde 

Rengini söylesene sesinin

Kaç adım sayıyor kendine 

Örgü diyorum İbrahim 

Arzuhalci kelimesi var mı sende

Müsaade etsin yosunlar 

Sar beni kanatlarından 

…

Köylün olayım 

Sor beni, vursun yüzüme rengin

Eylen hele zaman, söylesem türkümüzü

Vuslat bilmez mor çalmış ellerimden sor 

Çiçeklerinden gizli 

Yön bilmez hayalin göğüme yaslan öyle sor 

Var çekme sesini el et âleme 

Dursun yerinde gölgemiz 

Adın bilen âlem 

Kanat bükmüş yol soruyor 

Az ötede yaprak saklıyor senden 

Ey can içre

Köylün olayım 

Adım sor  

Çarşaf satan tüccarlar gibi bak diyorlar 

Çarşafları değiştir rüyaları unut 

Terli telaşların kör dilencisi gibi yaşa

Hadi len çekip dünyaya, koşuyorum sana 

İçimdeki çocukların elinden tutup izliyorum seni 

Göğümü değiştiremezler biliyorum 

Adın diyorum ey dilekçemin adresi, gönlü gök kokan hasretim 

Özlüyor ve seyrine ruhumu işliyorum 

Dinlemiyor beni zaman ey kadın

Geçip gidiyor diyorlar yaşından şikâyetçi olanlar

Dur diyorum öyle bekle 

Taş bekliyor ocakta kırılacak 

Mandal tutmuş kirler öyle bekliyor 

Kırmızısı karışmış şiirlere yudumun 

Masamda yazılacak sen öyle bekliyor 

Hadi yarınlar var gideyim tut elimden 

Kendime…

Durmuyor sevdiğim âlem durmuyor 

Taş çalıyor masada o yeni erkek 

Kelimesine akıyor kızın sesi 

Beyaz kahve kırmızı mavi 

Dört demir çekiyor beni 

Nöbetçi mi bilmem ki 

Demdim işte beni de götür 

Yarın benim doğumum 

Ey kadın sana yar olam 

Sar beni 

Harman yerine çağrılmış bir sabaha koşar gibi gidiyor aklım

Sesin, nerden geliyor ruhuma dileğim

Şu misafir senden midir?

Sorsak söyler mi kentleri 

Dilesek getirir mi dilekçemi 

Sabaha değil yaşamaya uyanmış gibi yüreğim

Takvimlerin, içinde kendine varmayan geçişlerin sayılarına aldırmadan sesin kokuyor hülyalar rüyalar

Bilmek ah bilmek ne çok istiyor insan bilmek bilinmezler ve bilinenler 

İçimde kelimeler var... 

Dizi dizi kimi elinde tırpan

Kimi göğsünde çiçek

Kimi harman yeri 

Kimi sahipsiz köpek

Kelimeler var içimde dipdiri 

Âlemden uzak sesten suskun heceden yalnız

Ağaç altı bir ulak 

Hepsi bilinmez hepsi bilmek isteyen 

Ah bir gün şair olursak ah

Tencere çekiyor beni içine 

Taş demir turuncu libas 

Taşarsa rengim göğüme

Az sonra kalırsam sokakta 

Bu şiirse şayet 

Yarına bırakma beni 

Yanık dumanı bu nazlı nazlı süzülüp kavuşan göğe 

Bir pencereden seyrine dalınan 

Gül yüzlü dostu sormaya lisan sorarken 

Papatya yaprağı göründü gözüme 

Kıyıya vurdum yakamoz vakti 

Dörtnala yol buldum sana koştum

Pencerene papatya aradım yol boyu 

Durdum ki sen varsın her adımda

Bir minderlik yer aradım şu âlemde 

Aşkın'dan nasip olanlarla

Bir çift minder mirası bana bu âlemin

Acemiydim, terleyen yeni yüreğimle diledim nefeslenmeyi 

Mart sabahı göğü yarıp doğmuş güneşi tutmakla sınandım 

Ruhumda işleyen sesi dinledim de söyledim seni sana 

Yeniydim ve yabancı bu âleme

Gönlümde bir çift minder kaldı miras bana 

Ihlamur yaprağı beklerim şiir aralarında

Ruhuma işleneni tutup kör odalara sığmaya diledim 

Pencerem yoktu dedim ya acemiydim 

Simdi göğün olduğu her yerde seni özler seni özler sana doyarım

Aşka memuriyet sormakla görevliler beldesinde görmüştüm ilkin 

Yüreği kanatlılar cihanı sevdayı 

Öyle bir köşede o an yeşermişti bu âlem

Ki..

Kalu belada adını ezberlediğimi bilmeyerek 

Adının yanında ansınlar diyedir bu hadsizliğim 

Eşya gibi yaktıkları zaman ses veremedikse de

Göğsümden göğüme yazılana bir dilekçe için 

Çiçekli sesler olmaya geldim 

Belki sondan sayar vakti yelkovan 

Sevdadan göğüme yansıyanları yazmak için el verir âlem

Yokuşun zorluğuna ayak direyenlerin tozundan yapılmış imiş bilemedim

Sinemden birikenleri, cennet gönlüne can suyu versin diye sırtımda gezdirdiğim testim 

Can olsun diledim sevdaya

Lekeledim ak toprakları 

Bilemedim sırtımda eriyen testinin tozlarından gelecek ziyanı

Toyluk dinlemedim durup işaret beklemedim izahtan 

Bileyledim sevdayı bilinmez iç sesler cenginde 

Vardımsa da ayrık otuna değil gül dalına değdi elim

Can derken kan oldum da 

Varamadım yar eşiğine

Yardım yaraydım sırtımdan içime işleyen irini silmeye dağ aradım

Hepsi bir dilekçe bir koşu bu 

Gün doğdu sana diledim

Şiir dedimse de gül dalına yara imiş sesim bilemedim

Gece yağmuru ağırlıyordu şiirin nöbet vaktinde 

Ayazdan dudakları çatlamış bir şiirdi durup buradan izlediğimde gördüklerim 

İsyandı yankılanan, yayılan, var olan isyan 

Kusur arayanlar beldesinde yeşermiş bir çiçeğin her zerresinde var olan şiirden, anlamayanlar topluluğunda aranan sadece kusurdu

Oysaki cennet saklı olan bahçeleri gölgelerle sınamıştı hayat 

Kusurlu bir işti vaktin bu anında yanında bulunduğu duygu, kusurdu çünkü onların dilinde kusursuz olmalıydı kusurlular ilinde var olan, kusurdu aranan onda ve isyandı sebebi vaktin ve duymaktı kendindeki aksi sedayı isyanına sebep olan 

Vakti vardıysa aşkı beklemenin, beklemeyi bekletmeye yeminli adımlarla açtı penceresini 

Yeşermişti çoktan ayaza gölgeye ve kusurlu gören gözlere rağmen 

Vaktine bakmamış olmalıydı ki yan odada ömür saatinde sona gelmiş tanıdık yabancıya aldırış etmeden susadı göğe cama koştu araladı dünya ile arasını buyur etti isyanı kendine, 

Ne ayak sesleri 

Ne giyilmiş seçilmemiş entari 

Ne kurdelesi kesilmiş memuriyet 

Ne gölgeler 

Nede ayaz 

Kendinden gizlenmenin bir sonuydu bu 

Duyduğunda tuzlu sudan çığlığı

Henüz bilmeden bu gerçeği 

‘’ Aşk isyandır kural tanır mı? Kusursuzdur kusura da bakmaz ‘’ 

Aşka ve isyana açtı kelimelerini 

Askerler uykunun en tatlı yerinde tutulan nöbete söverken 

Gece gündüzden ayrılığına henüz alışmışken 

Bir isyanla geceyi ve söylenenleri umursamadan şiire sebep bir zaman ayırdı kendinden 

Sonsuzdu yolu cennetti yeri

Oda dar ve havasız, yazan gizli sırları kalemdi, defter sırlı hazine

Mart ayazında merhaba demişliğin hatırasında, yeni bir sabaha çiçekli şiirler biriktirdi uykusunda 

Bu nöbete kendisi çıkandan başkası bilmedi şiirin 1-3 nöbetinde söylenenleri 

… 

Duyduğu ses kendiydi kendinden öte kendine seslenen bir ruh gördüm bu gece 1-3 nöbetinde

Ruhumdaki karanlıklardan sebep ateşle sınanan ev aydınlığı tütsülere birde ben ekliyorum gelmesi gereken yerler listesine

Hükmedemiyorum tıpkı sabahları dile gelen hülyalı rüyalarım gibi gölgesine 

O yansıyor ben duruyorum kör ebe oynayan çocuk gibi sandalye üstünde

Varıp yastığa bir hal bildirmek için yeter diyorum geceleri âşıkların olur şehirler

Sende kendine tüteni haydi söndür geceleri senindir 

Sabaha köz tutmuş uyanmamak için bu veda 

Yoksa hangi rüzgâr dindirir sesini 

Yastıkla gölgen arası saklanan bu yaşamda kimin 

Nimette leke kadında şiir erkekte irin diye duran bu şeyde nesi 

Neler söylüyor ve kimin kelimeleri

Hangi yurtsuz postacı getirdi bu yaşamı

Ne dinliyorum diyebilirsin

Tütsü söndü diye cennetin kokusunu söyleyenleri akreple yelkovana teslim edecek değilim

Sevgilim sana 

Nasıl doyar ki insan

Ruhumun her zerresi Afrika bebekleri gibi sensiz ve kendine yapışmış özlemlerle dolu

Her yağmura her damlaya kelime olup anlatsam seni yağsan şiir şiir her yer yüzüne düşen rahmet tanesinde göğsüme yine de doyamam ki sana 

Güne güneşe kanatlılarla kanatlarında mektuplar yazsam seni anlatsam

Her sabah başıma vursan koşup baksan sana iliklerime kadar yaksan beni ne bir gölge arasam ne siper sende kaybolsam 

Yine de sensizlikten kuyulara atılmış olmanın hasretini dindiremem ki 

Neyle söyleyeyim ey aşk seni sana 

Haydi deyiverin hangi coğrafyada hangi kelimede kalu bela şiirinin sesi 

Öyle özledim ki

Her şey böyle başlamadı 

Yarım kaldı şiir

Girdaplarımda ısıtılmış kelimeler oturmadı sıralara

İhtilal çağrısı değildi muradım 

Kurutulmuş bir gül kadardı hayalim 

Yürüdümse varamadım eşiğine sesin 

Masada şiir kaldı

Toprakta sesim 

Geçip giden günde hüvviyetim 

Şimdi çok sesli tütünü şahit biliyorum

Kaynayan kazanda yer edinecek kelimeler çağırıyorum caddeden 

Seslendimse de sayılmadı sualden 

Ezberlemiş yaşamdan arda kalanlarla ibrik tutuyorum gölgesi değmemiş sözlerime bir gece

Kışlık ceketin iç cebinde tam göğüs hizasında duran bir mektubu okumak hayatın tam orta yerinde 

Kıyıya vurmaya hevesli, içindeki hengâmenin sesine tepki taşa biçilmiş fatura karşılayan yorulan vuran varan dalgada 

Sessiz oysa gökyüzü kendimiz gibi hayli kalabalık sessizliklerde

Güvercinlerden sual edilen yerlere getirdiler 

Sesindeki cemreye susamışken, 

Bileğinden tutamazmazsan Aşk diyen bir diğer şah ritmini, 

(göğe çiçek eker gibi)

Doymaz yüreğin deyiverdiler 

Mektuplar saklı örtüyü masaya rapt eden hayaller arasına buyur edip

Olup bitene izah sorgusu bilmeden 

Dumanı; seher vakti dağlardaki kavuşmalardan

Kokusu; geçtiğin sokaklardaki ıhlamur cennetinden 

Tadı; köşelerde beklemiş sevdayla sulanmış

Kalbini gözlerinden gördüğüm saniyelerden

İnce gönüllü çay tutamacından sordular adımı 

Saat sayı bilmez sözleriyle, el kaldırmaya müsaadesiz yön tabelasına haydi derken

Sen gönüllerden lütuf şiirlerin habercisi gözlerle seslendiler 

Kanatlılar dilinden 

"haydi, bu gece bir yudum"  

Bir bardak aşktı niyazım 

Mum uyudu ateşe, ruhumdan sen aydın

Dönmeden duran

Naylon kokulu döşekler 

Kelimeye geçmese bari dediğim koku 

Yerden kesilmiş

Yere gömülmüş zihin

Eller ve yüz

Aksinde irin

İşte kuyu 

Kör ol ve düş

Düşme ve öl

Diriden gerekçe ölüden miras 

Yorgunsan yak 

Haydi dilen çarşaflar kadar

Dön ve dur 

Son saati mahşerin

Yetimler kadar dayak

Söz ve isyan 

Kirli ve utanç

Yerli ve kuyusuz şimdi durağan

Ha birde edilgen bir yaşam

Keşfedilmemiş coğrafyanın şarkısını söylüyor

7'den kalma naylon süsleri

Toprak altından miras

Yeryüzünden borçlu

Geceden uyanmış Sabaha nöbetçi

Haydi, kuyu aç kollarını

Düştüm işte tam şurası

Bana görünen bir kabuk 

Soğuk güneş gün ve gece 

Geçtiğim adreslerde

Gövdesi sobalara hediye 

Gökten inen bir damla 

Her şeyi öylece

İşte hakikat

Kökleri kalmış bir gövde

Taki Gül kokan bir gönülden

Duyduğum sese kadardı bu kör ebe